Ταπακτσόγλου-Μπούλη Μαρία, Ιχνηλάτες Ονείρων (Ποιητική συλλογή)

Η θέαση του αιώνιου και καθαρού κάλλους γίνεται από την Μαρία Μπούλη στίχος ξενάγησης. Μας ξεναγεί σε τόπους απλούς, ταπεινούς, όμορφους, σε τοπία ηλιόφωτα, καθαρά, γεμάτα υγεία και ομορφιά. Γράφει με ευγένεια, διακριτικότητα και ηρεμία, και μίαν ανακούφιση σαν μετά τον κατακλυσμό. Εκφράζεται με εκτίμηση, σεβασμό, δεκτικότητα και αγάπη. Ορίζει και αυτοπαρουσιάζεται χωρίς επάρσεις, σχεδόν προσκυνηματικά στον μεγάλο δωρητή κάθε
χάριτος, με ομιλούσες σιωπές, με αναδρομές – πολλές αναδρομές – πόνου που δεν τον μοιράζεται μαζί σου για να μην πονέσεις και συ.
Ίπταται σαν να οδοιπορεί στις ανοιχτές εκτάσεις του χώρου, αλλά και προπαντός του χρόνου. Η μνήμη, η αναπόληση και η αναδρομή, ατέλειωτες γεννήτριες συναισθημάτων και εικόνων ονειρικών του Άβατου πεδίου, είναι η σμίλη και τα παρόμοια εργαλεία λειτουργίας και αφιέρωσης. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κλασσική όσο και σπάνια περίπτωση συναισθηματικής λογικής. Της παντοτινής ειδικότητας όλων των γνήσιων ποιητών.

Όσοι αναγνώστες σταθούν με προσοχή στις λέξεις και στη σύνθεσή τους θα νοιώσουν ένα χάδι στη δική τους ψυχή. Όπως ακριβώς νοιώθει ένα παιδάκι στο νανούρισμα που ίσως ασυναίσθητα ακούει, που δεν είναι άλλο παρά η αυτοδύναμη ακουστική ομορφιά των λέξεων που δεν τις ξέρει καν και που δεν τις εννοεί, και που πρόκειται για το όχι βαρύ και δύσκολο διανόημα, αλλά για τον απλό και οπωσδήποτε ήρεμο και γλυκό – από εδώ βγήκε η έννοια
της μελωδίας – ήχο. Είναι η φροντίδα, η προσφορά, η αγάπη, που ασφαλώς και αισθάνεται το μωρό σαν να γίνεται μετάγγιση αιμάτινων χυμών. Αυτή η ποίηση απαντά με γενναιότητα στην επίκαιρη όσο και σωστή καταγγελία ότι επεβλήθη ήδη και προ πολλού στην κοινωνία μας την ελληνική και στην αμφίβολη επικοινωνία μας μια λεξιπενία ανυπόφορη.