Βαλαβάνης Κυριάκος , 50 χρόνια αγάπης στην Εκκλησία, τον άνθρωπο, τα γράμματα

Είναι καιρός που έπαψα να ρίχνω τα λάθη στους τρίτους και είπα ότι μέσα σ’ αυτούς, ο πρώτος είμαι εγώ. Λέγεται πολλές φορές και από Πνευματικούς Ανθρώπους –«Εγώ είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος που δεν ενοχλώ κανέναν».

Νομίζετε ότι αυτό αρκεί όταν και οι νεκροί το αυτό ποιούν; Όταν σιωπούμε στα τραγικά γεγονότα του καιρού μας, το ολιγότερο που κάνουμε είναι ότι συναινούμε ή και εγκρίνουμε με τη συμπεριφορά μας.
Γιατί δεν εκφράζουμε τη γνώμη μας, σαν πολίτες αυτής της χώρας, στα τόσα τερατουργήματα των σκοτεινών δυνάμεων, αρχίζοντας από τα εσωτερικά μας θέματα, Αιγαίο, Σκοπιανό, οικονομική και Πνευματική κρίση, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, την τραγωδία της «σπαταλημένης» νεολαίας μας, την φτώχεια, την αφύλακτη έλευση των λαθρομεταναστών, την πορνεία, το λαθρεμπόριο, τα ναρκωτικά.

Είναι δυνατόν σε αυτήν την τραγωδία του πόνου και την δραματικότητα της αλήθειας να μην απλώσουμε το χέρι, να προσεγγίσουμε τον μύθο των δοκιμασιών, και έστω να μην ασκήσουμε την κοινωνική μας κριτική;
Είναι ανάγκη να προτείνουμε λύσεις και με την «ωραιοσύνη» της ψυχής μας ή την οριοθετημένη διαμαρτυρία μας να προκαλέσουμε λύσεις καθώς και με τις έντιμες προτάσεις μας έστω και με τον ελάχιστο κόπο, με τη συμβολή μας και την έρευνα, σε κάθε σημείο αναφοράς. Ναι, μας λείπει η πνευματική νηφαλιότητα, αλλά και η ευθύνη, γιατί φοβόμαστε το κόστος.

Μήπως αυτό δεν μας προϊδεάζει ή γίνεται ακούσια σάρκα στη σάρκα μας, όταν δεν μπορούμε να δικαιώσουμε τους αδικαίωτους οραματισμούς μας, τις προσωπικές μας αναζητήσεις, την παλμοδροσιά της ζωής;

Δεν εμποδίζει τη συμμετοχή μας στη συμμετοχική διαδικασία των σχέσεων, δεν μας κουράζει η βάρβαρη γλώσσα του κορμιού και της απελευθερώσεως των ηθών, η έλλειψη του ήθους και της εγκυρότητάς, η βρώμικη ύλη και συναλλαγή, ο θάνατος των κατεκτημένων αξιών και των μυστηριακών αισθήσεων;
Και ερωτώ τον εαυτόν μου εάν είμαι αμέτοχος ευθύνης σαν «Πνευματικός άνθρωπος» για την χαμένη αθωότητα και την τραγικότητα των ωρών, με την ανοχή μου και πνευματική φτώχεια. Είναι ανάγκη να εκτιμηθούν εξ αρχής και να θεραπεύσουμε την τρωθείσα πλευρά των λαθών μας και να διαψεύσουμε με έργα αγάπης την παραχαραγμένη αλήθεια.